Natuurkunde
Dr. Frankl is dol op natuur. Planten, dieren, het is hem om het even. Mits niet te lang gekookt of gesudderd, zonder chemische toevoegingen en met toewijding bereid, het gaat er bij hem in als een heet mes in een vers lijk. Alleen vissen vormen een uitzondering. Met hen heeft dr. Frankl een mondelinge afspraak: Jullie laten mij met rust, ik laat jullie met rust.
Tegelijk houdt dr. Frankl van de stad. In zijn eenvoudige stadswoning heeft hij een stukje natuur binnengehaald. Of binnen: een deel ervan hangt er net buiten. Dat is zijn balkon. Die oogt als een jungle, en net als een echte jungle groeit er ook allerhande voedsel, zodat er zelden boodschappen hoeven te worden gedaan.
In deze jungle, maar ook binnenshuis, leven dr. Frankl's drie kleine vriendjes in het wild. Het zijn de twee vrije vogels Fred en Melissa, en het roofdier Hieper. Fred, Melissa en Hieper wonen samen in vreedzame coëxistentie.
Dankzij een aantal vernuftig geplaatste verborgen camera's kunnen we dit harmonieus samen zijn goed waarnemen. De vrije vogels hebben niets te duchten van het roofdier. En omgekeerd laaft Hieper zich aan het gezelschap van Fred en Melissa, zoals onderstaande opname overtuigend laat zien. De dieren wanen zich onbespied en tonen hun natuurlijke biotopische gedrag!
Tip: zet het geluid aan en de resolutie hoog, en maak het filmpje beeldvullend.
Abootje op Franklfilm nemen? Dat kan hier
27 februari 2011
Ding #5: RSS feeds vinden
Dr. Frankl gebruikt de link naar Google voor blogs regelmatig sinds hij zelf een blog bijhoudt, al pakt hij doorgaans gewoon de link op de startpagina van Google. Hij vindt het wat verwarrend dat sommige blogs hiermee niet te vinden zijn, terwijl er omgekeerd pagina's worden gevonden die hij niet direct zou aanmerken als een blog.
Hoe bepaalt Google eigenlijk of iets een blog is of niet?
Sowieso begint het verschil tussen een normale website en een blog steeds meer te vervagen. Dit is een direct gevolg van de implementatie van de mogelijkheden die Web 2.0 biedt. Razendsnelle interactiviteit zorgt voor een werkelijk dynamische virtuele omgeving, waarin zelfs complete besturingssystemen online kunnen draaien.
Als beginpunt van deze ontwikkeling mag wellicht Active Desktop gelden. Dr. Frankl bewaart warme herinneringen aan dit extraatje dat Microsoft inbouwde in Windows 98, en zijn pc ook - een voor die tijd behoorlijk snelle Pentium II-200 maar nu een onbruikbaar museumstuk - , want die brandde bijna door in de pogingen om alle door het baasje verlangde online content weer te geven op de desktop. Microsoft was hier één keer zijn tijd vooruit. En dan te bedenken dat slechts twee jaar daarvoor Bill Gates nog te kennen had gegeven dat er in internet geen toekomst zat!
Een fanaticus is een bekeerde twijfelaar, zijn een wijs man ooit.
Terug nu naar de blogvinderij. Dr. Frankl kende de mogelijkheid nog niet om je te abonneren op een zoekresultaat van Google, en ziet daar kansen in om zijn leven nog verder te veraangenamen. Voor zover daar nog ruimte voor is uiteraard, want zoals onderstaande grafiek laat zien, vergt het meer energie om het leven nog verder te veraangenamen naarmate men al een aangenamer leven leidt.
Hij is er ook nog niet uit wat hij handig vindt. In hem vindt er een knokpartij plaats: die tussen alles willen weten wat er gebeurt en wat er geschreven wordt aan de ene kant, en het zich zoveel mogelijk afschermen van informatie die je toch niet nodig hebt aan de andere kant.
Dr. Frank is een beetje informatiemoe. Hij heeft bovendien gemerkt dat je eigenlijk niets mist met informatie-oogkleppen op, en er bovendien dan vanzelf energie stroomt van het passieve deel van zijn hersenen naar het actieve.
Dr. Frankl gebruikt de link naar Google voor blogs regelmatig sinds hij zelf een blog bijhoudt, al pakt hij doorgaans gewoon de link op de startpagina van Google. Hij vindt het wat verwarrend dat sommige blogs hiermee niet te vinden zijn, terwijl er omgekeerd pagina's worden gevonden die hij niet direct zou aanmerken als een blog.
Hoe bepaalt Google eigenlijk of iets een blog is of niet?
Sowieso begint het verschil tussen een normale website en een blog steeds meer te vervagen. Dit is een direct gevolg van de implementatie van de mogelijkheden die Web 2.0 biedt. Razendsnelle interactiviteit zorgt voor een werkelijk dynamische virtuele omgeving, waarin zelfs complete besturingssystemen online kunnen draaien.
Als beginpunt van deze ontwikkeling mag wellicht Active Desktop gelden. Dr. Frankl bewaart warme herinneringen aan dit extraatje dat Microsoft inbouwde in Windows 98, en zijn pc ook - een voor die tijd behoorlijk snelle Pentium II-200 maar nu een onbruikbaar museumstuk - , want die brandde bijna door in de pogingen om alle door het baasje verlangde online content weer te geven op de desktop. Microsoft was hier één keer zijn tijd vooruit. En dan te bedenken dat slechts twee jaar daarvoor Bill Gates nog te kennen had gegeven dat er in internet geen toekomst zat!
Een fanaticus is een bekeerde twijfelaar, zijn een wijs man ooit.
Terug nu naar de blogvinderij. Dr. Frankl kende de mogelijkheid nog niet om je te abonneren op een zoekresultaat van Google, en ziet daar kansen in om zijn leven nog verder te veraangenamen. Voor zover daar nog ruimte voor is uiteraard, want zoals onderstaande grafiek laat zien, vergt het meer energie om het leven nog verder te veraangenamen naarmate men al een aangenamer leven leidt.
Hij is er ook nog niet uit wat hij handig vindt. In hem vindt er een knokpartij plaats: die tussen alles willen weten wat er gebeurt en wat er geschreven wordt aan de ene kant, en het zich zoveel mogelijk afschermen van informatie die je toch niet nodig hebt aan de andere kant.
Dr. Frank is een beetje informatiemoe. Hij heeft bovendien gemerkt dat je eigenlijk niets mist met informatie-oogkleppen op, en er bovendien dan vanzelf energie stroomt van het passieve deel van zijn hersenen naar het actieve.
24 februari 2011
Het papierloze tijdperk (2)
vervolg van deel 1
Dat klopt, zoontje van me. Ons papier bestaat voor het grootste deel uit hergebruikt oud papier en oude kleren en zo. Maar wat liet de VUP op het scherm zien? Een hele trieste film over gebieden zo groot als Europa, met allemaal omgehakte bomen. Sommige waren wel meer dan 100 meter hoog geweest, en daar hadden e 150 jaar over gedaan! En daar half doorheen zag je dan weer een andere film van een kantoor vol met mensen die aan het zwoegen waren met grote stapels papier., stapels die almaar hoger werden, hoe hard ze ook zwoegden.
"Wat gemeen papa, om zo tegen die mensen te liegen!" riep I., die geboren was met een enorm sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel .
Heel gemeen, beaamde ik. En terwijl de zaal met bibliotheekmensen in elkaar kromp uit schuldgevoel dat zij dat hele oerwoud naar de maan hadden geholpen, overzagen meneer en mevrouw Kortweg het gezelschap met een bijna spottende blik.
Het berouw groeide met elke nieuwe gevelde boom. We zagen nu ook dode vogeltjes, uitgeteerde bruin-wollige eekhoorntjes die de hongerdood stierven, en baby-aapjes die hun moeder kwijt waren. Het was hartverscheurend. Toen de film was afgelopen, bleef het stil. Die stilte duurde en duurde. Iedereen was het liefst het raam uitgesprongen van schaamte, maar niemand durfde zich te bewegen.
P. en I. kropen dichter tegen me aan. Het huilen stond hen nader dan het lachen.
Na een stilte die eindeloos leek te duren, stond mevrouw Kortweg langzaam op.
"Wat willen we?" fluisterde ze. "Kiezen we voor nog meer dode bossen, nog meer dode dieren? Of kiezen we voor..... duuuuurrrrrzaamheid?" Haar volume zwol bij het laatste woord aan tot forte.
Ze keek met haar staalblauwe stuiters de zaal rond. Op wie haar blik ook terecht kwam, je zag de ongelukkige ineenkrimpen onder de druk van haar loodzware oogopslag. Haar ogen bleven hangen op een collega van me, die een paar rijen voor me zat. "U daar. Mevrouw met die lichtblauwe trui. Wat is uw naam?" - "Tru... Trudes", stamelde mijn arme collega. -"Trudes. Waar kies jij voor? Voor ontbossing, of voor... duuuurrrrrzaamheid?"
"Duurzaamheid, mevrouw", stamelde Trudes.
Mevrouw Kortweg richtte zich weer tot de zaal. "Trudes kiest voor duurzaamheid. Wie kiest er niet voor duurzaamheid? Vingers omhoog graag."
Niemand bewoog. Meneer Kortweg deed het onderste knoopje van zijn jasje dicht en stond op. Als op afspraak ging mevrouw Kortweg precies op hetzelfde moment zitten. Als een kampbewaakster bleef ze de zaal inloeren.
Meneer Kortweg begon te spreken. Het was een verademing om hem te horen na de donderpreek van zijn vrouw. "Wij kiezen dus voor duurzaamheid, sprak hij zalvend. Een heel goede keuze, waarmee ik u wil feliciteren. U bent klaar voor de 21e eeuw. Herstel, u bent de pioniers van de 21e eeuw. Want u bent uitverkoren om als eersten het papiertijdperk achter ons te laten. U gaat werken in een kantooromgeving waar geen papier meer bestaat, waar papier overbodig is, waar papier zelfs ongewenst is. Neemt u de volgende beelden in u op; zodadelijk gaan we erover discussieren."
Ik keek op mijn horloge. Jongens, het is al bijna half 10! De hoogste tijd. Gaan jullie snel je tanden poetsen. Morgen vertel ik verder.
In plaats van dat P. en I. opsprongen om hun vader te gehoorzamen zoals goede kinderen dat doen, deden ze net of ze me niet hoorden, en bleven ze roerloos tegen mijn schouders aanliggen.
Ik wachtte en zweeg. Na een halve minuut keek P. smekend naar me op. Die ogen! Geen vader was daar tegen bestand.
Vooruit dan maar. Tanden poetsen, en als jullie binnen vijf minuten terug zijn, zal ik verder vertellen. De tijd gaat...... nu... in!
Dat lieten P. en I. zich geen twee keer zeggen. Razendsnel gleden ze langs mijn benen van me af, renden naar de badkamer, en waren 4 minuten later weer met schone tandjes bij me terug.
vervolg van deel 1
Dat klopt, zoontje van me. Ons papier bestaat voor het grootste deel uit hergebruikt oud papier en oude kleren en zo. Maar wat liet de VUP op het scherm zien? Een hele trieste film over gebieden zo groot als Europa, met allemaal omgehakte bomen. Sommige waren wel meer dan 100 meter hoog geweest, en daar hadden e 150 jaar over gedaan! En daar half doorheen zag je dan weer een andere film van een kantoor vol met mensen die aan het zwoegen waren met grote stapels papier., stapels die almaar hoger werden, hoe hard ze ook zwoegden.
"Wat gemeen papa, om zo tegen die mensen te liegen!" riep I., die geboren was met een enorm sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel .
Heel gemeen, beaamde ik. En terwijl de zaal met bibliotheekmensen in elkaar kromp uit schuldgevoel dat zij dat hele oerwoud naar de maan hadden geholpen, overzagen meneer en mevrouw Kortweg het gezelschap met een bijna spottende blik.
Het berouw groeide met elke nieuwe gevelde boom. We zagen nu ook dode vogeltjes, uitgeteerde bruin-wollige eekhoorntjes die de hongerdood stierven, en baby-aapjes die hun moeder kwijt waren. Het was hartverscheurend. Toen de film was afgelopen, bleef het stil. Die stilte duurde en duurde. Iedereen was het liefst het raam uitgesprongen van schaamte, maar niemand durfde zich te bewegen.
P. en I. kropen dichter tegen me aan. Het huilen stond hen nader dan het lachen.
Na een stilte die eindeloos leek te duren, stond mevrouw Kortweg langzaam op.
"Wat willen we?" fluisterde ze. "Kiezen we voor nog meer dode bossen, nog meer dode dieren? Of kiezen we voor..... duuuuurrrrrzaamheid?" Haar volume zwol bij het laatste woord aan tot forte.
Ze keek met haar staalblauwe stuiters de zaal rond. Op wie haar blik ook terecht kwam, je zag de ongelukkige ineenkrimpen onder de druk van haar loodzware oogopslag. Haar ogen bleven hangen op een collega van me, die een paar rijen voor me zat. "U daar. Mevrouw met die lichtblauwe trui. Wat is uw naam?" - "Tru... Trudes", stamelde mijn arme collega. -"Trudes. Waar kies jij voor? Voor ontbossing, of voor... duuuurrrrrzaamheid?"
"Duurzaamheid, mevrouw", stamelde Trudes.
Mevrouw Kortweg richtte zich weer tot de zaal. "Trudes kiest voor duurzaamheid. Wie kiest er niet voor duurzaamheid? Vingers omhoog graag."
Niemand bewoog. Meneer Kortweg deed het onderste knoopje van zijn jasje dicht en stond op. Als op afspraak ging mevrouw Kortweg precies op hetzelfde moment zitten. Als een kampbewaakster bleef ze de zaal inloeren.
Meneer Kortweg begon te spreken. Het was een verademing om hem te horen na de donderpreek van zijn vrouw. "Wij kiezen dus voor duurzaamheid, sprak hij zalvend. Een heel goede keuze, waarmee ik u wil feliciteren. U bent klaar voor de 21e eeuw. Herstel, u bent de pioniers van de 21e eeuw. Want u bent uitverkoren om als eersten het papiertijdperk achter ons te laten. U gaat werken in een kantooromgeving waar geen papier meer bestaat, waar papier overbodig is, waar papier zelfs ongewenst is. Neemt u de volgende beelden in u op; zodadelijk gaan we erover discussieren."
Ik keek op mijn horloge. Jongens, het is al bijna half 10! De hoogste tijd. Gaan jullie snel je tanden poetsen. Morgen vertel ik verder.
In plaats van dat P. en I. opsprongen om hun vader te gehoorzamen zoals goede kinderen dat doen, deden ze net of ze me niet hoorden, en bleven ze roerloos tegen mijn schouders aanliggen.
Ik wachtte en zweeg. Na een halve minuut keek P. smekend naar me op. Die ogen! Geen vader was daar tegen bestand.
Vooruit dan maar. Tanden poetsen, en als jullie binnen vijf minuten terug zijn, zal ik verder vertellen. De tijd gaat...... nu... in!
Dat lieten P. en I. zich geen twee keer zeggen. Razendsnel gleden ze langs mijn benen van me af, renden naar de badkamer, en waren 4 minuten later weer met schone tandjes bij me terug.
22 februari 2011
Het papierloze tijdperk (1)
"Papa, vertel nog eens over de Papiervreters", vroegen mijn zoons afgelopen zaterdagavond, toen ze na het douchen in hun flanellen pyjama's bij me op schoot zaten.
Ik moest even lachen. " Alweer? Nou vooruit." Ik duwde een paar nare herinneringen weg, en begon.
Ooit, in een grijs verleden, toen jullie nog piepklein waren, het zal 2005 of misschien zelfs wel 2004 zijn geweest, het was op een maandagmorgen in april, moesten alle mensen die in de bibliotheek werkten bij elkaar komen in een grote zaal. Die zaal hadden ze met een moeilijk woord Communicatieplein genoemd. Nee, het was geen echt plein hoor. Er stond een heel erg groot filmscherm in. Daaronder zaten twee mensen achter een tafeltje.
"De Papiervreters!" brulden P. en I.
Sssst. Verklap het nou niet. Die mensen, een echtpaar dat zich voorstelde als de heer en mevrouw Kortweg, droegen strak gesneden kleding, een beetje als wat Theodoor hier van de overkant op zondag draagt. Ze waren van de Vereniging ter Uitbanning van Papier.
"Waar wilden ze dan hun ko...." begon P.
Ik onderbrak de kleine schavuit, en ging door of hij die vraag niet gehoord had.
De VUP wilde alleen het papier uit het kantoor terugdringen, niet uit het kleinste kamertje. Papier was ouderwets, papier was niet efficiënt. De VUP had laten uitrekenen dat er per 100 gram papier 1,7 vierkante meter niet wordt gebruikt, en dat er per kilometer inkt, dus als je als een lange sliert spaghetti alle letters die je hebt geschreven of hebt geprint achter elkaar uitvouwt, er veertien meter is doorgestreept. Alsof dat al niet erg genoeg is, bestaat maar liefst 39 meter uit irrelevante woorden of zinnen.
"Irrevel... irrevl... wat is dat papa?"
"Irrelevant, dat betekent dat je het net zo goed kan weglaten."
"Wat zonde van de inkt, papa! hebben die mensen dat dan allemaal voor niets geschreven?"
Zonde van de inkt, maar vooral zonde van het milieu, antwoordde ik. Want waar had de VUP dat grote scherm voor opgehangen? Om een powerpointpresentatie mee te laten zien met foto's en films van tropische regenwouden die wekelijks, nee: dagelijks moesten worden gekapt omdat wij zoveel papier verspilden.
"Maar papa!" riep I., die van Sinterklaas onlangs een encyclopedie van het Wereld Natuur fonds had gekregen en erg begaan was met het milieu, "ons papier komt helemaal niet van tropische regenwouden vandaan!"
Dr. Frankl moet het verhaal hier helaas onderbreken, hij heeft verdomme nog wel wat anders te doen dan blogs volschrijven. Maar hij belooft spoedig verder te vertellen over de rampzalige invloed van de VUP, hoe de soep uiteindelijk heter werd opgediend dan gegeten, en over hoe zijn lieve zoontjes die avond met een lach en een traan tussen de dekens kropen.
"Papa, vertel nog eens over de Papiervreters", vroegen mijn zoons afgelopen zaterdagavond, toen ze na het douchen in hun flanellen pyjama's bij me op schoot zaten.
Ik moest even lachen. " Alweer? Nou vooruit." Ik duwde een paar nare herinneringen weg, en begon.
Ooit, in een grijs verleden, toen jullie nog piepklein waren, het zal 2005 of misschien zelfs wel 2004 zijn geweest, het was op een maandagmorgen in april, moesten alle mensen die in de bibliotheek werkten bij elkaar komen in een grote zaal. Die zaal hadden ze met een moeilijk woord Communicatieplein genoemd. Nee, het was geen echt plein hoor. Er stond een heel erg groot filmscherm in. Daaronder zaten twee mensen achter een tafeltje.
"De Papiervreters!" brulden P. en I.
Sssst. Verklap het nou niet. Die mensen, een echtpaar dat zich voorstelde als de heer en mevrouw Kortweg, droegen strak gesneden kleding, een beetje als wat Theodoor hier van de overkant op zondag draagt. Ze waren van de Vereniging ter Uitbanning van Papier.
"Waar wilden ze dan hun ko...." begon P.
Ik onderbrak de kleine schavuit, en ging door of hij die vraag niet gehoord had.
De VUP wilde alleen het papier uit het kantoor terugdringen, niet uit het kleinste kamertje. Papier was ouderwets, papier was niet efficiënt. De VUP had laten uitrekenen dat er per 100 gram papier 1,7 vierkante meter niet wordt gebruikt, en dat er per kilometer inkt, dus als je als een lange sliert spaghetti alle letters die je hebt geschreven of hebt geprint achter elkaar uitvouwt, er veertien meter is doorgestreept. Alsof dat al niet erg genoeg is, bestaat maar liefst 39 meter uit irrelevante woorden of zinnen.
"Irrevel... irrevl... wat is dat papa?"
"Irrelevant, dat betekent dat je het net zo goed kan weglaten."
"Wat zonde van de inkt, papa! hebben die mensen dat dan allemaal voor niets geschreven?"
Zonde van de inkt, maar vooral zonde van het milieu, antwoordde ik. Want waar had de VUP dat grote scherm voor opgehangen? Om een powerpointpresentatie mee te laten zien met foto's en films van tropische regenwouden die wekelijks, nee: dagelijks moesten worden gekapt omdat wij zoveel papier verspilden.
"Maar papa!" riep I., die van Sinterklaas onlangs een encyclopedie van het Wereld Natuur fonds had gekregen en erg begaan was met het milieu, "ons papier komt helemaal niet van tropische regenwouden vandaan!"
Dr. Frankl moet het verhaal hier helaas onderbreken, hij heeft verdomme nog wel wat anders te doen dan blogs volschrijven. Maar hij belooft spoedig verder te vertellen over de rampzalige invloed van de VUP, hoe de soep uiteindelijk heter werd opgediend dan gegeten, en over hoe zijn lieve zoontjes die avond met een lach en een traan tussen de dekens kropen.
20 februari 2011
Ding 4: RSS
Dr. Frankl kent de verleidingen van RSS als geen ander. In het verleden heeft hij diverse programma's geprobeerd. Daar zat er ook een tussen met de meest onwaarschijnlijke mogelijkheden: zoeken op feeds over je favoriete onderwerpen, automatisch abonneren, zoeken binnen feeds etc. Ja, dat kan nu allemaal met Google reader maar zo'n 10 jaar terug was het je reinste tovenarij.
Dr. Frankl voegde de ene feed na de andere toe. als man van de wereld wilde hij immers graag bijblijven.
Maar voortschrijdend inzicht bracht hem tot de openbaring dat de vraag voor het grootste deel voortkwam uit het aanbod. Een gevaarlijke ontwikkeling in het algemeen.
Zeer recent zijn wij op zevenmijlslaarzen het informatietijdperk binnen gemarcheerd. Informatietijdperk laat zich, analoog aan de steentijd, de ijzertijd, de bronstijd, definiëren als een tijdperk waarin er informatie in overvloed is.
De paradox waar we tegenaan lopen is dat we ondanks die overvloed aan informatie tegelijkertijd steeds minder weten. Want hoe komen we achter de betrouwbaarheid en de context van al die overvloedige informatiebronnen?
Wikileaks is een goed voorbeeld. Tussen de broodnodige onthullingen die Wikileaks heeft opgeleverd, zit er ook een vrijwel oneindige hoeveelheid uit hun context gesleurde uitspraken, die de betekenis en de relevantie aanneemt van de context waarin ze vervolgens wordt geplaatst. En de mogelijkheden tot het plaatsen van subjectieve context zijn legio, juist door de veelheid van informatie die Wikileaks heeft onthuld. Iets dergelijks zien we in de werkwijze van complottheoretici, die selectief gaan zitten shoppen in de informatieberg en alleen de dingen eruit pikken die hun theorieën ondersteunen, terwijl ze de informatie die deze tegenspreekt terzijde schuiven als niet relevant of betrouwbaar.
Schieten we daar iets mee op? Nee, tenzij we een manier vinden om het kaf van het koren te scheiden. En o wonder: uitgerekend de ouderwetse kwaliteitsmedia (een aantal kranten en tijdschriften met name) die zelf nog op ambachtelijke wijze aan onderzoeksjournalistiek doen, scoren het hoogst op de betrouwbaarheidsladder.
Het kaf van het koren kunnen scheiden, dat is dus de taak van de moderne bibliothecaris. Niet het bij elkaar sprokkelen van informatie, maar juist het terzijde schuiven daarvan, tot de meest betrouwbare en relevante informatie overblijft.
Maar ach, wat lult dr. Frankl nou. Met RSS hoef je toch niet per se saaie kwaliteitskranten binnen te hengelen? Je kan RSS toch ook gebruiken voor je dagelijkse rantsoen strips, gossip en Geenstijl?
Allemaal waar; zelfs filmpjes behoren inmiddels tot de mogelijkheden.
Dr. Frankl overweegt om zijn Google Reader op te schonen en louter nog te voederen met strips, gossip en Geenstijl. De blogs van de 23dingenmensen laat hij nog even staan, die toevoegen was per slot onderdeel van het huiswerk. Maar hij vindt ze als platte tekst (zoals GR ze weergeeft) een beetje saai lezen. Daarom is hij ook volger geworden van iedere blog, waardoor ze als links verschijnen in zijn dashboard, en hij ze lekker kan lezen en bewonderen in al die individuele huisstijlen.
Tot slot heeft dr. Frankl nog twee tips.
tip 1:
Een handig en compact RSS-programmaatje is de NU nieuwslezer, hier te downloaden. Een paar feeds zijn al voorgeïnstalleerd, maar die kan je zelf ook toevoegen. Hier vind je er al aardig wat. Als er nieuws is, verschijnt er een popupje onderaan je scherm.
tip 2:
Er bestaan programma's om feeds rechtstreeks naar je e-reader te sturen. Handig voor in de trein. Een progje waarmee dr. Frankl zo'n twee jaar geleden heeft gestoeid toen hij een Bebook had aangeschaft, is Calibre.
Dr. Frankl kreeg al snel te maken met het oude probleem: een overvloed aan feeds, wat moest ie er allemaal mee, wanneer moest hij dat lezen? Het eind van het liedje was dat hij alles er weer afgooide en alleen een paar leuke abonnementen (lees: Fokke, Sukke) liet staan. Maar uiteindelijk vond hij het gerommel met USB-kabeltjes te veel gedoe, en besloot hij te wachten tot zijn eerste draadloze ereader.
Evengoed is het een leuke mogelijkheid van RSS, die dr. Frankl iedereen kan aanraden die een ereader heeft of krijgt.
Dr. Frankl kent de verleidingen van RSS als geen ander. In het verleden heeft hij diverse programma's geprobeerd. Daar zat er ook een tussen met de meest onwaarschijnlijke mogelijkheden: zoeken op feeds over je favoriete onderwerpen, automatisch abonneren, zoeken binnen feeds etc. Ja, dat kan nu allemaal met Google reader maar zo'n 10 jaar terug was het je reinste tovenarij.
Dr. Frankl voegde de ene feed na de andere toe. als man van de wereld wilde hij immers graag bijblijven.
Maar voortschrijdend inzicht bracht hem tot de openbaring dat de vraag voor het grootste deel voortkwam uit het aanbod. Een gevaarlijke ontwikkeling in het algemeen.
Zeer recent zijn wij op zevenmijlslaarzen het informatietijdperk binnen gemarcheerd. Informatietijdperk laat zich, analoog aan de steentijd, de ijzertijd, de bronstijd, definiëren als een tijdperk waarin er informatie in overvloed is.
De paradox waar we tegenaan lopen is dat we ondanks die overvloed aan informatie tegelijkertijd steeds minder weten. Want hoe komen we achter de betrouwbaarheid en de context van al die overvloedige informatiebronnen?
Wikileaks is een goed voorbeeld. Tussen de broodnodige onthullingen die Wikileaks heeft opgeleverd, zit er ook een vrijwel oneindige hoeveelheid uit hun context gesleurde uitspraken, die de betekenis en de relevantie aanneemt van de context waarin ze vervolgens wordt geplaatst. En de mogelijkheden tot het plaatsen van subjectieve context zijn legio, juist door de veelheid van informatie die Wikileaks heeft onthuld. Iets dergelijks zien we in de werkwijze van complottheoretici, die selectief gaan zitten shoppen in de informatieberg en alleen de dingen eruit pikken die hun theorieën ondersteunen, terwijl ze de informatie die deze tegenspreekt terzijde schuiven als niet relevant of betrouwbaar.
Schieten we daar iets mee op? Nee, tenzij we een manier vinden om het kaf van het koren te scheiden. En o wonder: uitgerekend de ouderwetse kwaliteitsmedia (een aantal kranten en tijdschriften met name) die zelf nog op ambachtelijke wijze aan onderzoeksjournalistiek doen, scoren het hoogst op de betrouwbaarheidsladder.
Het kaf van het koren kunnen scheiden, dat is dus de taak van de moderne bibliothecaris. Niet het bij elkaar sprokkelen van informatie, maar juist het terzijde schuiven daarvan, tot de meest betrouwbare en relevante informatie overblijft.
Maar ach, wat lult dr. Frankl nou. Met RSS hoef je toch niet per se saaie kwaliteitskranten binnen te hengelen? Je kan RSS toch ook gebruiken voor je dagelijkse rantsoen strips, gossip en Geenstijl?
Allemaal waar; zelfs filmpjes behoren inmiddels tot de mogelijkheden.
Dr. Frankl overweegt om zijn Google Reader op te schonen en louter nog te voederen met strips, gossip en Geenstijl. De blogs van de 23dingenmensen laat hij nog even staan, die toevoegen was per slot onderdeel van het huiswerk. Maar hij vindt ze als platte tekst (zoals GR ze weergeeft) een beetje saai lezen. Daarom is hij ook volger geworden van iedere blog, waardoor ze als links verschijnen in zijn dashboard, en hij ze lekker kan lezen en bewonderen in al die individuele huisstijlen.
Tot slot heeft dr. Frankl nog twee tips.
tip 1:
Een handig en compact RSS-programmaatje is de NU nieuwslezer, hier te downloaden. Een paar feeds zijn al voorgeïnstalleerd, maar die kan je zelf ook toevoegen. Hier vind je er al aardig wat. Als er nieuws is, verschijnt er een popupje onderaan je scherm.
tip 2:
Er bestaan programma's om feeds rechtstreeks naar je e-reader te sturen. Handig voor in de trein. Een progje waarmee dr. Frankl zo'n twee jaar geleden heeft gestoeid toen hij een Bebook had aangeschaft, is Calibre.
Dr. Frankl kreeg al snel te maken met het oude probleem: een overvloed aan feeds, wat moest ie er allemaal mee, wanneer moest hij dat lezen? Het eind van het liedje was dat hij alles er weer afgooide en alleen een paar leuke abonnementen (lees: Fokke, Sukke) liet staan. Maar uiteindelijk vond hij het gerommel met USB-kabeltjes te veel gedoe, en besloot hij te wachten tot zijn eerste draadloze ereader.
Evengoed is het een leuke mogelijkheid van RSS, die dr. Frankl iedereen kan aanraden die een ereader heeft of krijgt.
19 februari 2011
Dr. Frankl had dienst. Het beloofde een lekker rustige avond te worden, waarin hij maar eens het taggen van fotootjes onder knie zou gaan krijgen.
Hij ging er voor zitten, hing zijn bedrijfsjasje over zijn stoel, opende Internet Explorer, en las de opdracht.
1. Op Flickr kun je rechtsboven inloggen via ‘Sign in’. Gebruik hiervoor het cursusaccount, met als username *** en het password ***
Als je zelf al een Flickr account hebt, log daar dan mee in en verstuur mij eerst een vriendschapsverzoek.
Hmm. Had dr. Frankl wellicht al een account? Niet dat hij zich herinnerde. Hij tikte zijn meest gebruikte nicks maar eens in.
En verdomd! Inderdaad bleek hij zich in een grijs verleden al eens bij Flickr te hebben geregistreerd, en zelfs een paar foto's te hebben opgeladen. Van een tuinslang, van een lantaarnpaal, van een doos met knuffelkuikentjes. En.... van een kampeervakantie waarvan de herinnering juist aan het vervliegen was. Oh, zoetzure
heimwee:
Tot nog toe bevielen de 23 dingen hem wel, met name de archeologische kant ervan.
Maar nu?
en verstuur mij eerst een vriendschapsverzoek
Gedaan, vriendschapsverzoek verstuurd (wat is het begrip vriendschap trouwens gedevalueerd onder invloed van het net. Ooit betekende vriendschap zoiets als voor elkaar door het vuur willen gaan. Tegenwoordig heeft zelfs ex-premier Balkenende 27.000 vrienden, waarvan, zo heeft Maurice de Hond aangetoond, nog geen kwart promille voor Jan-Peter ook maar een lucifer zou willen aansteken), maar daarna foto's kunnen taggen, ho maar. Uitgerekend foto's taggen was van de vele honderden opties die Flickr bood de enige die grijs bleef.
Ondertussen, terwijl dr. Frankl zich met zijn virtuele kapmes een weg aan het banen was naar het Digitale Tijdperk, kwamen tal van lastige klanten hem aan zijn kop zeuren met vragen over ouderwetse boeken en andere bejaardendingen van vroeger. Zagen ze dan niet dat hij daar helemaal geen tijd voor had? Hadden die mensen dan nog nooit van iPads en ereaders gehoord? Boeken zijn toch nog slechts goed voor één ding?
Zo, de laatste klant weggejaagd met het gratis advies om zich verdomme eens in de moderne tijd te gaan verdiepen. Nu was het eindelijk rustig. Eindelijk aan de slag met tags! Maar eerst snel een kop koffie scoren bij de locale koffieautomaat.
In de vijf minuten dat dr. Frankl van zijn plek was weggeweest om een beker softdrugs te halen, had hij heel wat bijgeleerd. Hij wist nu wat de grootste risicofactor was van vrouwen die op stiletto's liepen. Als er een dame voor je loopt en je wil haar inhalen net voorbij het punt waar ze mogelijk had willen afslaan, een moment waar je als ouderwetse heer in het verkeer even op wacht en waarvoor je je vaart mindert, is de kans op een botsing extra groot indien de vrouw in kwestie zich voortbeweegt op stiletto's. Vrouwen op stiletto's nemen hun bochten namelijk bijzonder ruim. Dit doen ze om de kans op uit de bocht vliegen te verkleinen. Een alternatieve methode is de snelheid vlak voor de bocht drastisch te verminderen, maar dit wordt gevoeld als Onvrouwelijk Gedrag en niet in overeenstemming met het signaal dat stiletto's uitzenden, vergelijkbaar met de diffuse boodschap die vangnetten aangebracht onder de capriolen van circusacrobaten communiceren. Kort door de bocht: het afslagpunt van een vrouw op stiletto's ligt verder dan dat van andere mensen, blinden en kreupelen uitgezonderd.
Wat er toen gebeurde, laat zich raden. Net op het moment dat dr. Frankl had besloten dat de hooggehakte mevrouw die voor hem liep niet af zou slaan omdat ze het normale afslagpunt immers al was gepasseerd, en hij haar alsnog begon in te halen, bleek zij wel degelijk middenin een enorm ruime afslagmanoeuvre te zitten.
Gelukkig vond de botsing plaats op weg naar het halen van de koffie en niet daarna, waardoor de stomerij geen kans kreeg en de schade beperkt bleef tot een stevige botsing. Hierbij had dr. Frankl, wiens reflexen zich dankzij jarenlange training op de grens van het menselijk kunnen bevonden, de tegenwoordigheid van geest om de onderuit glijdende dame van de natuurstenen vloer weg te vangen, luttele miliseconden voor haar willoze lichaam deze met catastrofale gevolgen zou hebben bereikt.
Er zal toch wel enige significante positieve correlatie bestaan, zo bedacht hij even later, slurpend aan zijn koffie, tussen de wijdte van de bocht en de hoogte van de hakken. Jammer dat vraagbaak Aladin onlangs was opgeheven.
In dit malle land worden de gekste dingen gesubsidieerd: parasolletjes voor breedbekpadden, hypotheken van rijke mensen, het ruitenrammen van bushokjes door west-Friese zuipkeetjongeren. Zou het, zo mijmerde dr. Frankl, niet mogelijk zijn om een aanmoedigingssubsidie van Den Haag los te peuteren om vrouwen te pressen om uitsluitend rode lakhakschoenen te kopen? Dr. Frankl snapt best dat dames niet met verkeersborden op hun rug willen rondwaggelen. Maar wat vestigt de aandacht meer op een potentieel gevaarlijke situatie dan een rode lakschoen?
Dr. Frankl, weer terug in zijn ei, zoals een zieke ontwerper de biebalies heeft getagd, pakte een muffin die hij de avond ervoor had gebakken met daarin speciaal geïmporteerde hallucinogene Javaanse gember, en opende een browser van een concurrerend merk. Via deze methode kon hij op Flickr zijn ingelogd met twee accounts tegelijkertijd. Gebruikmakend van het 23 dingen-account lukte het nu allemaal probleemloos. Tags aangemaakt, weer een metertje opgeschoten richting het Beloofde Land.
De vraag die rest is: zit er een foutje in de handleiding op de 23-dingenpagina, of deed dr. Frankl iets fout? Is het mogelijk om vanuit een eigen account te taggen op andermans Flickrfoto's, of niet? Misschien zullen we het nooit weten, maar vooralsnog vermoedt dr. Frankl dat dit alleen kan als de eigenaar van de betreffende foto's hiervoor eerst toestemming geeft, nadat het verzoek ontvangen is. Dit vermoeden rust op de wetenschap dat spammers geen kans onbenut laten om hun waar door de strotten van de argeloze surfers te douwen, en zelfs in staat zijn om elke willekeurige Flickr-foto te taggen met brillen, viagra en zelfs reisjes naar de maan.
Hij ging er voor zitten, hing zijn bedrijfsjasje over zijn stoel, opende Internet Explorer, en las de opdracht.
1. Op Flickr kun je rechtsboven inloggen via ‘Sign in’. Gebruik hiervoor het cursusaccount, met als username *** en het password ***
Als je zelf al een Flickr account hebt, log daar dan mee in en verstuur mij eerst een vriendschapsverzoek.
Hmm. Had dr. Frankl wellicht al een account? Niet dat hij zich herinnerde. Hij tikte zijn meest gebruikte nicks maar eens in.
En verdomd! Inderdaad bleek hij zich in een grijs verleden al eens bij Flickr te hebben geregistreerd, en zelfs een paar foto's te hebben opgeladen. Van een tuinslang, van een lantaarnpaal, van een doos met knuffelkuikentjes. En.... van een kampeervakantie waarvan de herinnering juist aan het vervliegen was. Oh, zoetzure
heimwee:
Tot nog toe bevielen de 23 dingen hem wel, met name de archeologische kant ervan.
Maar nu?
en verstuur mij eerst een vriendschapsverzoek
Gedaan, vriendschapsverzoek verstuurd (wat is het begrip vriendschap trouwens gedevalueerd onder invloed van het net. Ooit betekende vriendschap zoiets als voor elkaar door het vuur willen gaan. Tegenwoordig heeft zelfs ex-premier Balkenende 27.000 vrienden, waarvan, zo heeft Maurice de Hond aangetoond, nog geen kwart promille voor Jan-Peter ook maar een lucifer zou willen aansteken), maar daarna foto's kunnen taggen, ho maar. Uitgerekend foto's taggen was van de vele honderden opties die Flickr bood de enige die grijs bleef.
Ondertussen, terwijl dr. Frankl zich met zijn virtuele kapmes een weg aan het banen was naar het Digitale Tijdperk, kwamen tal van lastige klanten hem aan zijn kop zeuren met vragen over ouderwetse boeken en andere bejaardendingen van vroeger. Zagen ze dan niet dat hij daar helemaal geen tijd voor had? Hadden die mensen dan nog nooit van iPads en ereaders gehoord? Boeken zijn toch nog slechts goed voor één ding?
Zo, de laatste klant weggejaagd met het gratis advies om zich verdomme eens in de moderne tijd te gaan verdiepen. Nu was het eindelijk rustig. Eindelijk aan de slag met tags! Maar eerst snel een kop koffie scoren bij de locale koffieautomaat.
In de vijf minuten dat dr. Frankl van zijn plek was weggeweest om een beker softdrugs te halen, had hij heel wat bijgeleerd. Hij wist nu wat de grootste risicofactor was van vrouwen die op stiletto's liepen. Als er een dame voor je loopt en je wil haar inhalen net voorbij het punt waar ze mogelijk had willen afslaan, een moment waar je als ouderwetse heer in het verkeer even op wacht en waarvoor je je vaart mindert, is de kans op een botsing extra groot indien de vrouw in kwestie zich voortbeweegt op stiletto's. Vrouwen op stiletto's nemen hun bochten namelijk bijzonder ruim. Dit doen ze om de kans op uit de bocht vliegen te verkleinen. Een alternatieve methode is de snelheid vlak voor de bocht drastisch te verminderen, maar dit wordt gevoeld als Onvrouwelijk Gedrag en niet in overeenstemming met het signaal dat stiletto's uitzenden, vergelijkbaar met de diffuse boodschap die vangnetten aangebracht onder de capriolen van circusacrobaten communiceren. Kort door de bocht: het afslagpunt van een vrouw op stiletto's ligt verder dan dat van andere mensen, blinden en kreupelen uitgezonderd.
Wat er toen gebeurde, laat zich raden. Net op het moment dat dr. Frankl had besloten dat de hooggehakte mevrouw die voor hem liep niet af zou slaan omdat ze het normale afslagpunt immers al was gepasseerd, en hij haar alsnog begon in te halen, bleek zij wel degelijk middenin een enorm ruime afslagmanoeuvre te zitten.
Gelukkig vond de botsing plaats op weg naar het halen van de koffie en niet daarna, waardoor de stomerij geen kans kreeg en de schade beperkt bleef tot een stevige botsing. Hierbij had dr. Frankl, wiens reflexen zich dankzij jarenlange training op de grens van het menselijk kunnen bevonden, de tegenwoordigheid van geest om de onderuit glijdende dame van de natuurstenen vloer weg te vangen, luttele miliseconden voor haar willoze lichaam deze met catastrofale gevolgen zou hebben bereikt.
Er zal toch wel enige significante positieve correlatie bestaan, zo bedacht hij even later, slurpend aan zijn koffie, tussen de wijdte van de bocht en de hoogte van de hakken. Jammer dat vraagbaak Aladin onlangs was opgeheven.
In dit malle land worden de gekste dingen gesubsidieerd: parasolletjes voor breedbekpadden, hypotheken van rijke mensen, het ruitenrammen van bushokjes door west-Friese zuipkeetjongeren. Zou het, zo mijmerde dr. Frankl, niet mogelijk zijn om een aanmoedigingssubsidie van Den Haag los te peuteren om vrouwen te pressen om uitsluitend rode lakhakschoenen te kopen? Dr. Frankl snapt best dat dames niet met verkeersborden op hun rug willen rondwaggelen. Maar wat vestigt de aandacht meer op een potentieel gevaarlijke situatie dan een rode lakschoen?
Dr. Frankl, weer terug in zijn ei, zoals een zieke ontwerper de biebalies heeft getagd, pakte een muffin die hij de avond ervoor had gebakken met daarin speciaal geïmporteerde hallucinogene Javaanse gember, en opende een browser van een concurrerend merk. Via deze methode kon hij op Flickr zijn ingelogd met twee accounts tegelijkertijd. Gebruikmakend van het 23 dingen-account lukte het nu allemaal probleemloos. Tags aangemaakt, weer een metertje opgeschoten richting het Beloofde Land.
De vraag die rest is: zit er een foutje in de handleiding op de 23-dingenpagina, of deed dr. Frankl iets fout? Is het mogelijk om vanuit een eigen account te taggen op andermans Flickrfoto's, of niet? Misschien zullen we het nooit weten, maar vooralsnog vermoedt dr. Frankl dat dit alleen kan als de eigenaar van de betreffende foto's hiervoor eerst toestemming geeft, nadat het verzoek ontvangen is. Dit vermoeden rust op de wetenschap dat spammers geen kans onbenut laten om hun waar door de strotten van de argeloze surfers te douwen, en zelfs in staat zijn om elke willekeurige Flickr-foto te taggen met brillen, viagra en zelfs reisjes naar de maan.
17 februari 2011
Dr. Frankl zit in zijn eigen biep een paar dingen te doen. Voor zijn ogen werd net zijn peperdure Pentax fototoestel weggegapt.
Tegen deze schurk zou hij willen zeggen: Rob, leuk om je weer tegen te komen, en wat de vervanger van FTD betreft: die vind je hier en die heet Spotnet.
Tegen deze schurk zou hij willen zeggen: Rob, leuk om je weer tegen te komen, en wat de vervanger van FTD betreft: die vind je hier en die heet Spotnet.
Abonneren op:
Posts (Atom)