Dr. Frankl had dienst. Het beloofde een lekker rustige avond te worden, waarin hij maar eens het taggen van fotootjes onder knie zou gaan krijgen.
Hij ging er voor zitten, hing zijn bedrijfsjasje over zijn stoel, opende Internet Explorer, en las de opdracht.

1. Op Flickr kun je rechtsboven inloggen via ‘Sign in’. Gebruik hiervoor het cursusaccount, met als username *** en het password ***
Als je zelf al een Flickr account hebt, log daar dan mee in en verstuur mij eerst een vriendschapsverzoek.

Hmm. Had dr. Frankl wellicht al een account? Niet dat hij zich herinnerde. Hij tikte zijn meest gebruikte nicks maar eens in.
En verdomd! Inderdaad bleek hij zich in een grijs verleden al eens bij Flickr te hebben geregistreerd, en zelfs een paar foto's te hebben opgeladen. Van een tuinslang, van een lantaarnpaal, van een doos met knuffelkuikentjes. En.... van een kampeervakantie waarvan de herinnering juist aan het vervliegen was. Oh, zoetzure
heimwee:

Tot nog toe bevielen de 23 dingen hem wel, met name de archeologische kant ervan.
Maar nu?

en verstuur mij eerst een vriendschapsverzoek

Gedaan, vriendschapsverzoek verstuurd (wat is het begrip vriendschap trouwens gedevalueerd onder invloed van het net. Ooit betekende vriendschap zoiets als voor elkaar door het vuur willen gaan. Tegenwoordig heeft zelfs ex-premier Balkenende 27.000 vrienden, waarvan, zo heeft Maurice de Hond aangetoond, nog geen kwart promille voor Jan-Peter ook maar een lucifer zou willen aansteken), maar daarna foto's kunnen taggen, ho maar. Uitgerekend foto's taggen was van de vele honderden opties die Flickr bood de enige die grijs bleef.

Ondertussen, terwijl dr. Frankl zich met zijn virtuele kapmes een weg aan het banen was naar het Digitale Tijdperk, kwamen tal van lastige klanten hem aan zijn kop zeuren met vragen over ouderwetse boeken en andere bejaardendingen van vroeger. Zagen ze dan niet dat hij daar helemaal geen tijd voor had? Hadden die mensen dan nog nooit van iPads en ereaders gehoord? Boeken zijn toch nog slechts goed voor één ding?
Zo, de laatste klant weggejaagd met het gratis advies om zich verdomme eens in de moderne tijd te gaan verdiepen. Nu was het eindelijk rustig. Eindelijk aan de slag met tags! Maar eerst snel een kop koffie scoren bij de locale koffieautomaat.

In de vijf minuten dat dr. Frankl van zijn plek was weggeweest om een beker softdrugs te halen, had hij heel wat bijgeleerd. Hij wist nu wat de grootste risicofactor was van vrouwen die op stiletto's liepen. Als er een dame voor je loopt en je wil haar inhalen net voorbij het punt waar ze mogelijk had willen afslaan, een moment waar je als ouderwetse heer in het verkeer even op wacht en waarvoor je je vaart mindert, is de kans op een botsing extra groot indien de vrouw in kwestie zich voortbeweegt op stiletto's. Vrouwen op stiletto's nemen hun bochten namelijk bijzonder ruim. Dit doen ze om de kans op uit de bocht vliegen te verkleinen. Een alternatieve methode is de snelheid vlak voor de bocht drastisch te verminderen, maar dit wordt gevoeld als Onvrouwelijk Gedrag en niet in overeenstemming met het signaal dat stiletto's uitzenden, vergelijkbaar met de diffuse boodschap die vangnetten aangebracht onder de capriolen van circusacrobaten communiceren. Kort door de bocht: het afslagpunt van een vrouw op stiletto's ligt verder dan dat van andere mensen, blinden en kreupelen uitgezonderd.

Wat er toen gebeurde, laat zich raden. Net op het moment dat dr. Frankl had besloten dat de hooggehakte mevrouw die voor hem liep niet af zou slaan omdat ze het normale afslagpunt immers al was gepasseerd, en hij haar alsnog begon in te halen, bleek zij wel degelijk middenin een enorm ruime afslagmanoeuvre te zitten.
Gelukkig vond de botsing plaats op weg naar het halen van de koffie en niet daarna, waardoor de stomerij geen kans kreeg en de schade beperkt bleef tot een stevige botsing. Hierbij had dr. Frankl, wiens reflexen zich dankzij jarenlange training op de grens van het menselijk kunnen bevonden, de tegenwoordigheid van geest om de onderuit glijdende dame van de natuurstenen vloer weg te vangen, luttele miliseconden voor haar willoze lichaam deze met catastrofale gevolgen zou hebben bereikt.
Er zal toch wel enige significante positieve correlatie bestaan, zo bedacht hij even later, slurpend aan zijn koffie, tussen de wijdte van de bocht en de hoogte van de hakken. Jammer dat vraagbaak Aladin onlangs was opgeheven.

In dit malle land worden de gekste dingen gesubsidieerd: parasolletjes voor breedbekpadden, hypotheken van rijke mensen, het ruitenrammen van bushokjes door west-Friese zuipkeetjongeren. Zou het, zo mijmerde dr. Frankl, niet mogelijk zijn om een aanmoedigingssubsidie van Den Haag los te peuteren om vrouwen te pressen om uitsluitend rode lakhakschoenen te kopen? Dr. Frankl snapt best dat dames niet met verkeersborden op hun rug willen rondwaggelen. Maar wat vestigt de aandacht meer op een potentieel gevaarlijke situatie dan een rode lakschoen?

Dr. Frankl, weer terug in zijn ei, zoals een zieke ontwerper de biebalies heeft getagd, pakte een muffin die hij de avond ervoor had gebakken met daarin speciaal geïmporteerde hallucinogene Javaanse gember, en opende een browser van een concurrerend merk. Via deze methode kon hij op Flickr zijn ingelogd met twee accounts tegelijkertijd. Gebruikmakend van het 23 dingen-account lukte het nu allemaal probleemloos. Tags aangemaakt, weer een metertje opgeschoten richting het Beloofde Land.

De vraag die rest is: zit er een foutje in de handleiding op de 23-dingenpagina, of deed dr. Frankl iets fout? Is het mogelijk om vanuit een eigen account te taggen op andermans Flickrfoto's, of niet? Misschien zullen we het nooit weten, maar vooralsnog vermoedt dr. Frankl dat dit alleen kan als de eigenaar van de betreffende foto's hiervoor eerst toestemming geeft, nadat het verzoek ontvangen is. Dit vermoeden rust op de wetenschap dat spammers geen kans onbenut laten om hun waar door de strotten van de argeloze surfers te douwen, en zelfs in staat zijn om elke willekeurige Flickr-foto te taggen met brillen, viagra en zelfs reisjes naar de maan.