Het papierloze tijdperk (1)

"Papa, vertel nog eens over de Papiervreters", vroegen mijn zoons afgelopen zaterdagavond, toen ze na het douchen in hun flanellen pyjama's bij me op schoot zaten.
Ik moest even lachen. " Alweer? Nou vooruit." Ik duwde een paar nare herinneringen weg, en begon.

Ooit, in een grijs verleden, toen jullie nog piepklein waren, het zal 2005 of misschien zelfs wel 2004 zijn geweest, het was op een maandagmorgen in april, moesten alle mensen die in de bibliotheek werkten bij elkaar komen in een grote zaal. Die zaal hadden ze met een moeilijk woord Communicatieplein genoemd. Nee, het was geen echt plein hoor. Er stond een heel erg groot filmscherm in. Daaronder zaten twee mensen achter een tafeltje.
"De Papiervreters!" brulden P. en I.
Sssst. Verklap het nou niet. Die mensen, een echtpaar dat zich voorstelde als de heer en mevrouw Kortweg, droegen strak gesneden kleding, een beetje als wat Theodoor hier van de overkant op zondag draagt. Ze waren van de Vereniging ter Uitbanning van Papier.
"Waar wilden ze dan hun ko...." begon P.
Ik onderbrak de kleine schavuit, en ging door of hij die vraag niet gehoord had.
De VUP wilde alleen het papier uit het kantoor terugdringen, niet uit het kleinste kamertje. Papier was ouderwets, papier was niet efficiënt. De VUP had laten uitrekenen dat er per 100 gram papier 1,7 vierkante meter niet wordt gebruikt, en dat er per kilometer inkt, dus als je als een lange sliert spaghetti alle letters die je hebt geschreven of hebt geprint achter elkaar uitvouwt, er veertien meter is doorgestreept. Alsof dat al niet erg genoeg is, bestaat maar liefst 39 meter uit irrelevante woorden of zinnen.
"Irrevel... irrevl... wat is dat papa?"
"Irrelevant, dat betekent dat je het net zo goed kan weglaten."
"Wat zonde van de inkt, papa! hebben die mensen dat dan allemaal voor niets geschreven?"
Zonde van de inkt, maar vooral zonde van het milieu, antwoordde ik. Want waar had de VUP dat grote scherm voor opgehangen? Om een powerpointpresentatie mee te laten zien met foto's en films van tropische regenwouden die wekelijks, nee: dagelijks moesten worden gekapt omdat wij zoveel papier verspilden.
"Maar papa!" riep I., die van Sinterklaas onlangs een encyclopedie van het Wereld Natuur fonds had gekregen en erg begaan was met het milieu, "ons papier komt helemaal niet van tropische regenwouden vandaan!"

Dr. Frankl moet het verhaal hier helaas onderbreken, hij heeft verdomme nog wel wat anders te doen dan blogs volschrijven. Maar hij belooft spoedig verder te vertellen over de rampzalige invloed van de VUP, hoe de soep uiteindelijk heter werd opgediend dan gegeten, en over hoe zijn lieve zoontjes die avond met een lach en een traan tussen de dekens kropen.