Het papierloze tijdperk (2)

vervolg van deel 1

Dat klopt, zoontje van me. Ons papier bestaat voor het grootste deel uit hergebruikt oud papier en oude kleren en zo. Maar wat liet de VUP op het scherm zien? Een hele trieste film over gebieden zo groot als Europa, met allemaal omgehakte bomen. Sommige waren wel meer dan 100 meter hoog geweest, en daar hadden e 150 jaar over gedaan! En daar half doorheen zag je dan weer een andere film van een kantoor vol met mensen die aan het zwoegen waren met grote stapels papier., stapels die almaar hoger werden, hoe hard ze ook zwoegden.
"Wat gemeen papa, om zo tegen die mensen te liegen!" riep I., die geboren was met een enorm sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel .
Heel gemeen, beaamde ik. En terwijl de zaal met bibliotheekmensen in elkaar kromp uit schuldgevoel dat zij dat hele oerwoud naar de maan hadden geholpen, overzagen meneer en mevrouw Kortweg het gezelschap met een bijna spottende blik.

Het berouw groeide met elke nieuwe gevelde boom. We zagen nu ook dode vogeltjes, uitgeteerde bruin-wollige eekhoorntjes die de hongerdood stierven, en baby-aapjes die hun moeder kwijt waren. Het was hartverscheurend. Toen de film was afgelopen, bleef het stil. Die stilte duurde en duurde. Iedereen was het liefst het raam uitgesprongen van schaamte, maar niemand durfde zich te bewegen.

P. en I. kropen dichter tegen me aan. Het huilen stond hen nader dan het lachen.
Na een stilte die eindeloos leek te duren, stond mevrouw Kortweg langzaam op.
"Wat willen we?" fluisterde ze. "Kiezen we voor nog meer dode bossen, nog meer dode dieren? Of kiezen we voor..... duuuuurrrrrzaamheid?" Haar volume zwol bij het laatste woord aan tot forte.
Ze keek met haar staalblauwe stuiters de zaal rond. Op wie haar blik ook terecht kwam, je zag de ongelukkige ineenkrimpen onder de druk van haar loodzware oogopslag. Haar ogen bleven hangen op een collega van me, die een paar rijen voor me zat. "U daar. Mevrouw met die lichtblauwe trui. Wat is uw naam?" - "Tru... Trudes", stamelde mijn arme collega. -"Trudes. Waar kies jij voor? Voor ontbossing, of voor... duuuurrrrrzaamheid?"
"Duurzaamheid, mevrouw", stamelde Trudes.
Mevrouw Kortweg richtte zich weer tot de zaal. "Trudes kiest voor duurzaamheid. Wie kiest er niet voor duurzaamheid? Vingers omhoog graag."
Niemand bewoog. Meneer Kortweg deed het onderste knoopje van zijn jasje dicht en stond op. Als op afspraak ging mevrouw Kortweg precies op hetzelfde moment zitten. Als een kampbewaakster bleef ze de zaal inloeren.

Meneer Kortweg begon te spreken. Het was een verademing om hem te horen na de donderpreek van zijn vrouw. "Wij kiezen dus voor duurzaamheid, sprak hij zalvend. Een heel goede keuze, waarmee ik u wil feliciteren. U bent klaar voor de 21e eeuw. Herstel, u bent de pioniers van de 21e eeuw. Want u bent uitverkoren om als eersten het papiertijdperk achter ons te laten. U gaat werken in een kantooromgeving waar geen papier meer bestaat, waar papier overbodig is, waar papier zelfs ongewenst is. Neemt u de volgende beelden in u op; zodadelijk gaan we erover discussieren."

Ik keek op mijn horloge. Jongens, het is al bijna half 10! De hoogste tijd. Gaan jullie snel je tanden poetsen. Morgen vertel ik verder.
In plaats van dat P. en I. opsprongen om hun vader te gehoorzamen zoals goede kinderen dat doen, deden ze net of ze me niet hoorden, en bleven ze roerloos tegen mijn schouders aanliggen.
Ik wachtte en zweeg. Na een halve minuut keek P. smekend naar me op. Die ogen! Geen vader was daar tegen bestand.
Vooruit dan maar. Tanden poetsen, en als jullie binnen vijf minuten terug zijn, zal ik verder vertellen. De tijd gaat...... nu... in!
Dat lieten P. en I. zich geen twee keer zeggen. Razendsnel gleden ze langs mijn benen van me af, renden naar de badkamer, en waren 4 minuten later weer met schone tandjes bij me terug.