Hier het 2e deel.
De volgende dag, bekomen van de schrik, keerde ik terug gewapend met een zaklantaarn. Het licht in de grote kelderruimte werkte bijna overal nu en bleef werken. Met de kleinere ruimtes lag dat wat anders. Mijn zaklamp kwam dus goed van pas. Het kostte me nog heel wat tijd en moeite om de plek te vinden waar ik gisteren opgesloten had gezeten. In de verste uithoeken van de kelder wemelde het van de kamertjes en gangen, die op een schijnbaar willekeurige manier tot een doolhof in elkaar waren gezet.
Bij een paar kamers twijfelde ik. Maar ze vielen een voor een af: omdat er niet genoeg deuren in zaten, omdat ze te groot of te klein waren, of omdat er geen trappenhuis in aanbouw op uitkwam. Maar bovenal omdat de kist er niet stond waarmee ik zo hardhandig had kennis gemaakt.
Je kan je echter blind staren op een detail.
Ik was er al voorbij gelopen. De ruimte was veel te klein. En er stond geen kist.
Bij een tweede, grondiger inspectieronde in het donkere kamertje stuitte de bundel van mijn zaklamp echter op een vies stuk papier dat ergens in een hoek lag te slingeren. "Bingo...", mompelde ik nadat ik het had bestudeerd.
Die merkwaardige naam, De Sonnaville, kende ik al. Die stond ook op de krantensnipper die ik de dag ervoor had opgeraapt.
Maar waar was de kist gebleven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten