Ontslagen

Het kan raar lopen. God's wegen zijn duister en zelden aangenaam.
Ik zit in mijn ei in de biep. Komt er heupwiegend een meid naar me toe, pak hem beet 5 HAVO, is m'n eerste indruk. Opdracht van school. "Meneer, mag ik u een vraag stellen?" Ik knik.
"Gebruikt u ook soosjale media?"
Ik kijk nog eens goed naar die meid. Ha! Ik snap het! Controle! Heel goed! Veldwerk! Daar kom je vaak meer mee te weten dan met het laten invullen van digitale invuloefeningen, die iedereen kan feken en kutten en peesten!
Die meid. Hoofddoek. Mooi opgemaakt. Knap gezichtje. Pientere oogjes met een twinkeling erin. Borsten. Een prachtig geel satijnen gewaad met daaronder iets even oogverblindends blauw. Raffaello-blauw. Maar mij houdt ie niet voor de gek!
M'n eerste impuls om te antwoorden: "Natuurlijk gebruik ik soosjale media, coach, wel 23 zelfs" onderdruk ik. Tjonge, wat een knap werk. De rouge. De eyeliner. De details. En bovenal het enorme lef.
Ik speel het spelletje mee. "Ja hoor", antwoord ik. "Ik gebruik sociale media volop, ik doe niets anders. Ik bel regelmatig. Ik schrijf nu en dan een brief. Ik lees de huwelijksadvertenties. Heb laatst zelf nog mijn vrijwel ongebruikte pc op ViaVia gezet. En oja, ik zit ook wel eens in de kroeg om wat bij te kletsen. Staat dat ook op je lijstje?"
Dimitar valt even stil. Hij lijkt het plotseling warm te hebben onder zijn gewaden. Maar hij is ook niet van gisteren, en herwint zichzelf snel. Hij vult wat onduidelijks in in een leeg vakje: "ca-fe-be-zoek. Valt onder chatten. Gebruikt u verder nog soosjale media, meneer?"

Het is mooi geweest. Ik kan mijn gezicht niet langer in de plooi houden. "Is het nog niet genoeg, coach?" grijns ik, en terwijl ik razendsnel met mijn ene hand de doek van zijn hoofd trek, knijp ik met de andere in een van zijn borsten.
Ik verwacht half het geluid van een claxon te horen, maar het blijft stil.
Dimitar blijft ook stil. Zijn gezicht staat strak.
Maar dan, langzaam, verschijnen de eerste lachrimpels. Plotseling schatert hij het uit. "Hoe wist je dat!" buldert hij, terwijl hij de hoofddoek verder lostrekt. En meteen, samenzweerderig om zich heen kijkend en fluisterend: "He dr. Frankl. Niet verder vertellen hoor. Ik moet er nog zes doen." Hij doet de hoofddoek weer op, knipoogt naar me, en verdwijnt als een undercover in de nacht.

Vijf minuten later verschijnen er twee OBA-klerenkasten in donkerblauwe uniformen. Ze slepen me de lift in en voeren me af naar de martelkamer onder het magazijn. Daar confronteren ze me met camerabeelden. Hierop is te zien hoe ik een vrouw molesteer. Een moslima nog wel. Dat maakt het er bepaald niet beter op. De beelden zijn weliswaar scherp, maar werden gemaakt met een langzaam om zijn as draaiende camera. De ontknoping staat er niet op. Van mijn uitleg geloven ze geen barst.

De rest laat zich raden. Zoals Johan Cruijff al zei: Van camerabeelden kan je niet winnen. Je kan alleen van ze verliezen.