Ding #12 Microblogging met Twitter

Dr. Frankl vindt de zoekfunctie van Twitter wel leuk. Om die te gebruiken hoef je niet eens lid van de Vrolijke Twitterclub te zijn. Als je snel even iets wil weten, bijvoorbeeld of het klopt dat er een vent op het dak van je werk staat, klaar om te springen, heb je aan Google of de radio bitter weinig. Aan Twitter iets meer, want dan blijkt plots dat er tientallen bezoekers stiekem zitten te twitteren (ja, stiekem, want als je naar een Twitter toeloopt, klikt hij snel het scherm op zijn notebook weg, en verschijnt de scriptie weer waar hij zogenaamd op aan het zwoegen is).

De informatie die je zodoende krijgt is niet bijzonder betrouwbaar. Maar zie: door het massale karakter ervan ontstaat er een zelfreinigend effect, een beetje vergelijkbaar met dat van wiki's.
Het resultaat: ik wist al dat de arme man van hierboven was gesprongen nog voor hij beneden was aangeland.

Dit was de eerste keer dat ik de gebundelde informatie van Twitter gebruikte om iets te weten te komen. Het was me in 1 klap duidelijk hoe krachtig deze informatiebron kan zijn.

Mijn eigen Twitteraccount (gebruikersnaam franklyck) bestaat al een paar jaar. Mijn laatste tweet geeft een aardige impressie van mijn interesse in het twitteren:

Met een speciaal nagelflieber onder m'n grote linker teennagel gepierd tegen ongewenste ingroei

Die is van 9 augustus 2009.
De een twittert zich een slag in de rondte, de ander houdt meer van jagen of lezen.
Ik volg 1 persoon, maar dat is niet van harte. Ik heb 2 volgers. De een wil mijn hond uitlaten, maar ik heb geen hond. De ander wil geloof ik met me naar bed. Als iemand haar wil, mail me maar.

In korte tijd heeft Twitter zich ontwikkeld tot een schaduw-informatienetwerk. Alle columnisten, bloggers en journalisten hangen eraan.

Twitter, of een ander instant messaging medium, kan in de biep best handig zijn, zolang het gebruik maar niet verzandt in gelul. Een apart appje (klein MSN-achtig schermpje) is dan wel zo handig.