Je hart regelmatig luchten is de beste manier om te voorkomen dat het daarbinnen een moordkuil wordt.
Ik was al niet zulke goeie maatjes met Yahoo, Yahoo kan het nu wel schudden. De laatste weken heb ik keihard aan onze relatie gewerkt, en wat doet Yahoo? Yahoo gaat weer lopen etteren over ID's, gekoppelde email-adressen en nog wat van dat soort dingen.
Ach, laat ook eigenlijk maar. De stand van zaken is nu dat ik mijn oude Delicious-account, dat ik bij de Burgerlijke Stand reeds had ingesteld op 25 oktober 2009, uit de mottenballen heb gehaald, daar ondanks veel tegenwerking en kleine pesterijen van Yahoo toch op heb kunnen inloggen (zeg Yahoo, werken aan een relatie moet van twee kanten komen, wist je dat?), nog eens minutieus en stapsgewijs de ingewikkelde gebruiksaanwijzing heb doorlopen die mijn leven eenvoudiger moet maken, een button in mijn Chrome browser heb gezet (die ik er na ding #23 vermoedelijk weer uitsloop), en.....
En niets. Yahoo's getreiter maakt dat ik niet in Internet Explorer kan inloggen met precies dezelfde gegevens als in Chrome. Wat ik juist wilde doen omdat er aan de button in Chrome nog van alles mankeert, zoals Yahoo zelf ook toegeeft. Die knop vreet trouwens geheugen, maar dit terzijde. In mijn IE verschijnt er nu deze eufemistische tekst:
Temporary Problems? Ja, dank je de koekoek. Jouw problemen zijn wel wat structureler dan temporary, dacht je zelf ook niet, Yahoo? Weet je wat? Ga jij eerst maar eens werken aan jezelf, en daarna zien we wel of ik je nog terugwil!
Maar ok, je moet tevreden zijn met wat je hebt, zei mijn oudoom al, voor hij kort na het uitbreken van de Hongerwinter overleed. Ik ben tevreden met een knop in Chrome.
Leuk, nu kan ik websites boekmarken en taggen. Vooral naar dit laatste ben ik benieuwd. En in de bladwijzers van Chrome is een entry delicious verschenen. De twee dingen die ik de komende tijd wil onderzoeken is de meerwaarde van taggen in bladwijzers vergeleken met het bladwijzerbeheer in Chrome, dat in feite taggen ook toestaat, en het nut van social bookmarking. Nut voor mij persoonlijk, wel te verstaan. Over een paar weken zal ik verslag doen van mijn bevindingen. Aangezien ik op veel verschillende computers werk, zal het nut zich ook moeten bewijzen in relatie tot het flex-pc-gebeuren.
Nu eerst een tendens die ik de laatste jaren bij mezelf heb bemerkt ten aanzien van het gebruik van favorieten/bladwijzers/boekmarks.
Aanvankelijk gebruikte ik die heel veel, zo vanaf de komst van Windows 95, toen ik al een tijdje op het net hing, tegen de wil van oom Bill in trouwens. Een van de weinige tooltjes die ik ooit heb gemaakt, was een batch-bestandje om favorieten van de ene pc over te zetten naar de andere. Klinkt wat omslachtig in deze tijd van verregaande virtualisatie.
De laatste jaren doe ik echter eigenlijk amper nog aan bladwijzers, en toch weet ik vrijwel elke website die ik nodig heb snel terug te vinden. Hoe komt dat?
In de eerste plaats door het bladwijzerbeheer van Chrome. Al de eerste beta-versie in 2008 was liefde op het eerste gezicht. Een lekker leeg en lenig browsertje, met vrijwel alle toeters en bellen netjes opgeborgen. Met Chrome kan je, in combinatie met een Google-account, dat in tegenstelling tot Yahoo gewoon doet wat het baasje zegt, je bladwijzers taggen en synchronizeren. Taggen doe je door je trefwoorden gewoon in de namen van de bladwijzers te zetten. En die kan je desgewenst terugvinden met de zoekfunctie op de bladwijzerpagina van Google.
In de tweede plaats door de persoonlijke zoekfunctie van Google. Met je account kan je op een kinderlijk eenvoudige wijze je eigen geschiedenis doorzoeken. Hierbij is het uiteraard noodzakelijk dat je in Google bent ingelogd als je op het net zit.
In de derde plaats omdat Google als zoekmachine almaar geavanceerder wordt. Een website terugvinden is meestal een kwestie van creatief zoekopdrachten geven, en verfijnen of juist verbreden als dat nodig is.
In de vierde plaats door het gebruik van mijn favoriete freeware progje Keybreeze.
Keybreeze zorgt ervoor dat je met het intikken van slechts een paar toetsen elke website of combinatie van websites kan openen, maar ook elk programma, en nog veel meer. Om maar een voorbeeld te geven: als ik ;blog intik, dan verschijnen mijn openbare blogpagina én m'n blogdashboard. 5000 euro overmaken naar de rekening van een Nigeriaanse oplichter? Gewoon even ;ing tikken. Elke website die ik regelmatig bezoek, heb ik aldus voorzien van mijn eigen label. Of tag, zoals sommige mensen zeggen.
Het nettoresultaat is dat ik met name thuis nooit meer gebruik maak van bladwijzers.
Een algemene opmerking, hieraan gerelateerd: met de spectaculaire toename van beschikbare informatie wordt het gestructureerd indelen of opbergen van die informatie steeds omslachtiger en steeds nuttelozer. Waarom energie verspillen aan het opbergen van informatie die je misschien nooit meer nodig hebt?
Het is belangrijker om iets terug te kunnen vinden, dan te weten waar je het gelaten hebt. Dat is een fundamentele omslag in het omgaan met informatie. De verschuiving vindt plaats naar slimmere zoekmogelijkheden. Taggen is daar een apostel van. Het gesleutel van Microsoft aan zijn indexeringsmodule is weer een andere. En de jongens en meiden achter het primitieve doch wederom gratis prachtindexeringsprogje Everything , dat notabene op clusterniveau indexeert en daarom waanzinnig snel is, geeft ook al de richting aan waarheen de tijdgeest waait.
Maar Google en de concurrenten steken elkaar ook de loef af met het onder de motorkap sleutelen aan nog slimmere algoritmen. Of ze jatten die domweg van elkaar. De consument spint daar garen bij.
wordt dus vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten